Stało się. Nie mamy już w domu bobasa. Mamy małą 3 letnią dziewczynkę. Takie to niby niepozorne, niespełna 100 cm małego człowieka, co to ma już własne zdanie.
Konsekwencji tego stanu rzeczy jest wiele. Ot chociażby na powrót przespane noce i ciepła kawa (w końcu matka też człowiek, musi coś w końcu z życia mieć). No a poza tym są też słowa. Dużo słów. Potok, żeby nie powiedzieć, że rzeka. No dobra... bez owijania... powódź jakaś! Czasem mam wrażenie, że usta lada moment nie nadążą wymawiać tego, co myśli ta malutka głowa. Trajkota ta nasza dziewczyna, jak najęta. Dopytuje, śpiewa, opowiada. Książki czyta nawet! I to do góry nogami, taka z niej agentka. Tańczy, śpiewa, wierszyki recytuje. Łobuz z niej nad łobuzy, chodząca energia. I chociaż coraz trudniej okiełznać ten żywioł, to życzę Ci Córciu, żeby zawsze było Cię wszędzie pełno. Żebyś brała z życia garściami. Żebyś żyła mądrze i pięknie i żeby z tej Hanki nigdy nie ubyło ani krzty naszej Łobuzianki! 100 lat Hanutku! :*

A świętowaliśmy tak :)