Luty... Miesiąc rodzinno-przyjacielskich imprez urodzinowych. Nie jest lekko... doliczyłam się pięciu. Jak na nie całe 30 dni to całkiem spore zagęszczenie. Zwłaszcza, że łikendy tylko cztery, a głowa coraz słabsza. Ale do rzeczy!

Zaczyna się całkiem niewinnie od nieśmiałego wspinania na hancymaminą nogę. Ciągle jeszcze trochę niemrawo, zazwyczaj w towarzystwie głośnego "bęc!" na podłogę. Z czasem z pomocą przychodzi brzeg łóżka, krzesło, stół i wszystko inne, na co tylko można się wgramolić. Aż w końcu dzieje się! Staje Toto samodzielnie na tych swoich malutkich nóżkach i rusza na podbój świata! Mama pęka z dumy i oddycha z ulgą. W końcu skończy się seria pytań z cyklu "skończyła roczek, chodzi już?". Hancymama wtedy jeszcze nie wie, że po tej serii przyjdzie kolejne zło w postaci "a mówi coś już?", więc cieszy się chwilą. Wtedy nie wie też jeszcze, że początkowe nieśmiałe dreptanie w ciągu niespełna 2 miesięcy zamieni się w szaleńczy bieg za wszystkim, co nowe i co jeszcze jest do poznania.