Jest w roku taki czas, kiedy wyjątkowo mocno zaczynam tęsknić za wiosną.
Kilkumiesięczny deficyt słońca zazwyczaj na przełomie lutego i marca wyjątkowo mocno daje mi się już we znaki. Wszechobecna szarówka nie nastraja wtedy ani twórczo, ani optymistycznie. Ogarnia mnie totalny tumiwisizm, a nicnierobienie wydaje mi się najlepszym zajęciem. Ktoś mądry nazwał kiedyś ten okres wiosennym przesileniem. Właśnie w tym czasie każda, choćby najmniejsza, namiastka wiosny jest na wagę złota. Na szczęście przy okazji codziennych zakupów można już, poza sztucznymi odświeżaczami powietrza, zaopatrzyć się także w świeże kwiaty. Jak to mówią lepszy rydz...  I póki na drzewach nie pojawią się pierwsze liście, a w osiedlowych ogródkach nie zakwitną pierwsze krokusy, musi mi wystarczyć chociaż ta żonkilowa namiastka słońca... Byle do wiosny!